Gisteren bracht ik ze terug naar de apotheek.

De krukken van dochterlief.

Tot en met woensdag heeft ze er moedig op rondgepikkeld.

In het begin is dat tof, maar de lol is er snel vanaf heb ik gemerkt.

 

De oorzaak van deze ellende?

Een gekneusde knie.

Door zich hard te stoten op de speeltuin vorige week zaterdag.

Euhmmmm.

Door zich héél hard te stoten dus.

 

Dochterlief brulde letterlijk het hele Provinciale Domein bij elkaar.

Het geschreeuw ging door merg en been.

Ik voelde onmiddellijk dat het niet goed was.

Ze durfde niet meer op haar been te staan en bleef kermen van de pijn.

We wachtten enkele minuten af, maar dan besliste manlief om naar spoed te rijden.

Want dochterlief is niet zo kleinzerig.

Dus als ze zo doet, nemen we dat wel serieus.

 

Verdict na een uurtje dokters en foto’s op de spoedafdeling: gekneusde knie.

Ze mag stappen binnen de pijngrens.

Pijnstillers nemen.

Ijs op leggen.

Veel meer kunnen we niet doen.

 

Als we thuiskomen, blijkt het nog niet zo simpel om je te behelpen op één been.

Vooral niet als je constant pijn hebt.

 

Dochterlief die anders zo energiek is, kan niets doen.

Gewoonlijk loopt ze altijd zingend en dansend in huis rond.

Nu ligt ze op de zetel met een ijspack op de knie, een steunkussen eronder en een tablet in de aanslag.

 

Om haar wat te ontlasten en om haar plan te kunnen trekken op school, haal ik krukken voor haar bij de apotheek.

 

Maandagochtend vertrekken we vol goede moed naar school.

Dochterlief in de weer met haar krukken, ik er achteraan met haar boekentas.

Het leven op school is zo anders nu.

Spullen dragen als je met krukken stapt, lukt niet, je hebt hulp nodig van iemand anders.

Af en toe stoot iemand in de klas haar krukken om, die dan met veel kabaal op de grond vallen.

De trap op en af gaan, is een hels karwei.

De LO-les moet geskipt worden (terwijl ze dat net zo graag doet).

Buiten spelen is er niet bij.

En ondertussen de hele tijd die pijn nog verdragen.

 

Als ik na schooltijd aankom, ziet ze er afgepeigerd uit.

Doodsbleek.

Ze is kapot.

Van de pijn en de vermoeidheid.

 

Maar ze geeft geen krimp.

‘Ik ben kapot’, zegt ze wel.

Maar dan pikkelt ze weer dapper richting haar boekentas.

Ik steek er een stokje voor en zeg dat ik die wel voor haar haal.

Genoeg is genoeg.

 

En zo gaat dat dagenlang.

 

Wow.

Wat bewonder ik deze instelling van mijn dochter!

 

Zo erg afzien.

En toch niet klagen.

Zo veel last hebben.

En toch blijven zien wat wél nog lukt.

Zo veel dat ánders moet dan anders.

En toch blijven lachen, er het beste van maken.

 

WOW!

 

 

‘Je kan de golven niet stoppen, maar je kan wel leren surfen’

 

 

Wat een mooie manier om met deze mindset in het leven te staan!

Je probleem of tegenslag erkennen en dan kijken hoe je er op de beste manier mee kan omgaan.

Als je dát kan, dan heb je veerkracht.

 

Mij inspireert het alleszins heel erg om hier in de eerste plaats zélf verder mee te oefenen.

Maar ook om nóg meer mensen die zich de groeimindset willen eigen maken, te helpen en begeleiden.

 

Daardoor wordt het leven luchtiger.

Plezieriger.

Heb je meer rust, daadkracht en voldoening.

 

Dat heet dan.

Gelukkig zijn.

 

YESSSSS!