Kort geleden bezochten we een pretpark.
Op een gegeven moment daagt zoonlief zijn zus uit.
(Voor de zoveelste keer…)
Hij weet onbewust uiteraard perfect.
Welke de pijnpunten van zijn zus zijn, waar hij op kan duwen.
Ze ’trapt’ er weer eens in en brult de boel bijna bij elkaar.
Dan herinnert ze zich onze afspraak.
Als broer haar uitdaagt, zou ze bij mij komen in plaats van te reageren.
Daarmee wil ik haar leren om automatische reacties te onderbreken.
V E R S C H R I K K E L I J K moeilijk is dat.
Wie dat al eens probeerde, weet dat 😏
Ze komt dus bij mij en uit haar boosheid tegenover mij in plaats van te brullen in het park.
Ik pak haar liefdevol vast.
Want ze heeft me nu nodig.
Ik zeg haar dat het oké is.
Ik vraag haar om te ademen.
Me te vertellen waar ze de boosheid voelt in haar lichaam.
Ik vraag haar ook of de boosheid een kleur heeft.
Op deze manier, leer ik haar dat de boosheid er mag zijn.
Wat we dus zéker niet doen.
Is de boosheid wegduwen.
Wat ik zéker niet zeg.
Is dat ze niet boos mag zijn.
Ik wil mijn kinderen vooral NIET leren om hun gevoelens te onderdrukken…
Doordat ze de boosheid doorvoelt, ziet en erkent.
Ebt deze weg.
Vrij snel zelfs.
(Al mag dat het doel niet zijn)
Dan vraag ik of ze haar ♥ kan voelen.
Dat lukt.
Ik vraag of ze mijn ♥ kan voelen.
Dat lukt ook.
Ik zeg haar dat ze hartstraaltjes van haar ♥ naar mijn ♥ mag sturen.
En terug.
Dat doet ze.
Ik zeg haar dat ze hartstraaltjes van haar ♥ naar papa zijn ♥ mag sturen.
En terug.
Dat doet ze.
Hetzelfde herhalen we met de grote broers.
Dat doet ze.
Dan vraag ik haar of ze hartstraaltjes kan sturen van haar ♥ naar het ♥ van broerlief die haar zonet uitdaagde…
Dat doet ze, zonder problemen.
Dat wist ik dat dat ging lukken…
Want.
Diep in ons ♥ zijn wij, mensen, niet rancuneus.
Diep in ons ♥ voelen we wat écht belangrijk is in het leven.
Namelijk.
Ons verbinden met anderen.
Wij oefenen in ons gezin in vriendelijk zijn, in plaats van elkaar af te snauwen.
Wij oefenen in ons gezin om naar ons eigen aandeel te kijken, in plaats van voor alles de schuld te steken op een ander.
Is dat easy peasy?
Oooooooh neen.
Dat is A A R T S M O E I L I J K.
Volgens mij is het zelfs een levenslange oefening, besef ik sinds kort.
Het is nooit klaar.
Lukt dat altijd?
Maar nee gij.
Heel vaak vervallen we in het klassieke ‘door-jou-voel-ik-me-slecht’ patroon.
Of in het ‘als-je-zo-doet-vind-ik-jou-niet-leuk-en-krijg-je-mijn-liefde-niet’ verhaal.
We zijn ook maar mensen hé 😉
We ‘falen’ heel vaak.
Maar we geven niet op.
‘Zand erover en op de resetknop drukken’ is ons credo.
No hard feelings.
Geen oude koeien uit de sloot halen.
Waarom het zo ingewikkeld maken, vraag je je af?
Wel.
Ik wil mijn kinderen niet grootbrengen met de klassieke 👁 om 👁, tand om tand strategie.
Ik wil mijn kinderen leren om wat een ander doet, niet persoonlijk te nemen.
Ik wil mijn kinderen leren dat emoties er mogen zijn, want je wordt er ziek van als je ze onderdrukt.
Ik wil mijn kinderen leren dat liefde sterker is dan haat.
Ik wil mijn kinderen ook leren, dat als je je ergert aan een ander, dat je dan een prachtige gelegenheid hebt om jezelf beter te leren kennen…
Want datgene waar je je aan ergert bij een ander, is een deel van jezelf dat om liefde en aandacht vraagt.
Hoe leer ik dat aan mijn kinderen?
Door model te staan.
Met andere woorden.
Door het zélf ook te doen.
Doen wat ik zeg.
(Dus ja.
Als ik me erger aan manlief.
Stuur ik ook hartstraaltjes vanuit mijn ♥ naar zijn ♥)
I T ‘ S T H E O N L Y W A Y
Kinderen doen namelijk niet wat wij zeggen dat ze moeten doen.
Kinderen doen wat wij doen…
Wat me daar héél erg bij helpt.
Is mezelf er constant aan herinneren.
Dat we ons leven lang mogen leren.
We zijn nooit ‘af’, ofzo.
We blijven ons leven lang imperfect.
En dat is helemaal oké.
We zijn mensen!
Dat helpt me om mild en geduldig te zijn.
Voor hen.
En voor mezelf.
Wat me héél erg helpt.
Is het besef.
Dat als ik hier mijn leven lang op oefen, ik mijn leven lang zal blijven GROEIEN.
Doordat ik mezelf steeds beter en beter ken.
Doordat ik steeds dichter bij mezelf kom omdat mijn zogenaamde ‘negatieve’ stukken die ik heel lang onbewust heb verdrongen steeds meer in het licht zet.
Wat me héél erg helpt.
Is het geloof.
Dat liefde alles overwint.
Fijne dag, veel liefs en veel plezier bij het groeien!