Ik laat jullie meegenieten van een staaltje van positief denken door mijn dochter van 8.
Laatst haalde ik haar op na een danskamp van 5 dagen.
Uitgeteld zit ze naast me in de auto.
Hees van de vermoeidheid.
Eerst zeggen we niets.
Hoeft even niet.
“Ik vond het een heel fijn kamp”, zegt ze dan nagenietend.
Ik geniet mee.
Een mama wil niets liever dan dat haar kinderen gelukkig zijn.
“Weet je mama, er was een meisje in de groep dat erg vervelend deed.
Ze speelde altijd de baas.
Dat werkte eigenlijk op mijn zenuwen.”
En dan komt het.
“Toch heb ik mijn kamp daar niet door laten verknallen.
Ik heb me geamuseerd, ook al deed dat meisje zo.
Ik heb echt geoefend om het me niet aan te trekken.”
Ik kan alleen maar denken.
Wauw!
“Dat heb ik van jou geleerd hé mama”, hoor ik nog.
Ik merk dat een gevoel van enorme fierheid in mij opwelt.
This is my daughter.
